BOMBALARIN GÖLGESİNDE
Bir çocuk gülüşü sönerken,
Gökyüzü ağlar kurşun yağmurlarıyla.
Her patlayan bomba,
Bir anneyi bırakır sessiz çığlıklarıyla...
Neden paylaşamadık bu kadarını,
Neden böldük bu denli toprağı?
Bir dilim ekmeği, Kardeşçe paylaşamaz mıyız
Bir yudum suyu, Kardeşçe içemez miyiz
aynı sofradan?
Dünya dediğin evimiz,
Yok gidecek başka yerimiz.
Yıldızlar uzak,
Oysa
umutlar yakın,
Barış
Paylaşmaktır ekmeği
sevgiyi,
gökyüzünü.
Ateş düşerken her eve,
Ağaçlar kökünden kopar,
Çocuklar toprak olur,
Ve
biz susarız...
Oysa haykırmalıyız!
Barış,diye inlemeli her nefes,
Barış, diye çarpmalı kalpler.
Çünkü dünya bizim evimiz tek,
Ve çocuklar, yaşamalı gülerek!
ADİL AKTAŞ
16 Haziran 2025
