ENKAZIN GÖLGESİNDE FİLİZLENEN UMUT
Dün sokaklarında gezerken, ayak izlerim zamanda kaybolup gitti. Bir köşe başında, bir yıkıntının önünde durdum... ve çocukluğum çıktı karşıma. O gülüşler, o çığlıklar, o bitmek bilmez enerji... Hepsi oradaydı, ama görünmezdi. Anılarım, maalesef, yıkıntıların altına sinmişti. İçim burkuldu, derin bir sızı sardı yüreğimi. Bir an, nefes alamadım. Sonra, o küçük kahramanın cesaretini hatırlayıp, devam ettim yürümeye. Adımlarım, bir zamanların oyun haritasını çiziyordu yeniden.
Şuracıkta, Çelik çomak oynardık. Tahta sopanın şakırtısı, kırık kiremitlerin tıkırtısı karışırdı kahkahalarımıza. Şimdi? Beton ve sessizlik. Hemen şu köşe başı, Üç taş'ın kutsal meydanıydı. Yere çizdiğimiz o basit çizgiler, dünyamızın sınırlarıydı. Şimdi? Toz toprak altında kaybolmuş çizgiler. O geniş avlu, Körebe'nin coşkulu kovalamacasına sahne olurdu. "Ebe!" çığlığı hâlâ kulaklarımda çınlıyor. O avlu şimdi, göğe yükselen demir iskeletlerin gölgesinde.
Evet, gördüklerim yürek burkuyordu. Şehir, kocaman bir şantiye. Bir tarafta, 6 Şubat'ın acımasız yumruğuyla devrilmiş binalar, parçalanmış hayatlar, hâlâ kaldırılmaya çalışılan enkaz yığınları... Diğer tarafta? İnanılmaz bir diriliş azmi! Vinçler göğü deliyor, kamyonlar durmaksızın gelip gidiyor, çelikler gürültüyle birbirine kavuşuyor. Tuğlalar, adeta umutla örülüyor, kat kat. Beton, bu sefer yıkımın değil, yeniden doğuşun temeli oluyor.
Bu manzara karşısında, gözlerim yaşarıyor ama yüreğim kabarıyor. Bu hız, bu azim, bu kolektif ruh... Bunun karşısında kim durabilir? İnanıyorum, inanmak istiyorum, Malatya, bu tempoyla, belki de iki yıla sığmayacak bir hızla, yeniden ayağa kalkacak.Daha sağlam, daha bilinçle, köklerine sımsıkı tutunarak. Bu diriliş, sadece binaların değil, ruhların da yeniden inşası.
Ama bu görkemli dirilişin gölgesinde, bir dilek yükseliyor içimden, bir dua: **"Bir daha..."** Bir daha asla 6 Şubat 2023 sabahındaki o korkunç sarsıntıyı yaşamayalım. Bir daha çocukların oyun alanları, anıların sığındığı köşeler, hayallerin evleri, toprağın acımasız öfkesi altında kalmasın. Bir daha "enkaz" kelimesi, Malatya'nın güzel yüzüyle yan yana düşmesin.
Malatya, sen acının da, direncin de, yıkımın da, ama en çok da "umudun ve dirilişin şehrisin" Çocukluğumun o cıvıl cıvıl sokakları belki fiziken yok, ama ruhu, o güzel anılar, hep burada, bu topraklarda. Şimdi seni, yaralarını sarmış, daha güçlü, daha güvenli, ama yine o sıcak yüreğini koruyarak yeniden doğarken görüyorum. "Seni seviyorum Malatya."Geçmişin hüznüyle geleceğin umudu arasında, sırtını o görkemli dağlarına dayamış, dimdik ayakta duruşunla... Seni seviyorum. Yeniden filizlenecek bahçelerin, yeniden çocuk sesleriyle dolacak sokakların, yeniden gururla parlayacak güneşin için... Seni çok seviyorum Sırtını dayadığın dağlar gibi dik dur, güzel şehrim.
8 HAZİRAN 2025
ADİL AKTAŞ
