Toz Duman Arasında Umut
İki yıl oldu, ama zaman durmuş gibi Malatya'da. Her sabah gözlerimizi açtığımızda karşılaştığımız manzara aynı: toz, duman, çamur ve yıkıntılar. Çadırlar, konteynerler, geçici barınaklar… Hayat, bir zamanların evlerinde değil, bu daracık mekânlarda devam ediyor. Ama bu devam ediş, bir yaşam mı, yoksa bir bekleyiş mi?
Şehrin her köşesinde yıkılmayı bekleyen binalar, sanki geçmişin acı hatıralarını taşıyor. Her bir enkaz, bir hikâye, bir hayat, bir umut barındırıyordu bir zamanlar. Şimdi ise o enkazlar, yüreklerdeki yaralara dönüşmüş durumda. Her geçen gün, "Ne zaman?" sorusu daha da büyüyor: Ne zaman evlerimize kavuşacağız? Ne zaman bu çile son bulacak?
Toz bulutları arasında kaybolan hayaller, çamur deryasında boğulan umutlar… Ama yine de, insanın içinde bir kıvılcım var. Sönmeyen, sönmeyecek olan. Çocukların gözlerinde hala bir ışık, annelerin dualarında hala bir sabır, babaların yorgun ellerinde hala bir direnç var. Belki de bu, insan olmanın en büyük gücü: Umudu asla bırakmamak.
Yetkililerden, yerel yönetimlerden, devletten beklediğimiz bir cevap var: Bu acı ne zaman dinecek? Bu yaralar ne zaman sarılacak? İnsanlar ne zaman güvenli evlerine, sıcak yuvalarına kavuşacak? Sorularımız çok, cevaplar ise hala uzakta. Ama inanıyoruz ki, bir gün bu karanlık bulutlar dağılacak ve yeniden güneş doğacak Malatya'nın üzerine.
O gün gelene kadar, birbirimize tutunacağız. Dayanışmanın, sabrın ve umudun gücüyle ayakta kalacağız. Çünkü biliyoruz ki, enkazlar kalkar, yaralar sarılır, toz duman dağılır. Ve bir gün, evlerimize döndüğümüzde, bu zorlu günler bir hatıra olarak kalacak geride.
O günü bekliyoruz. Sabırla, inançla, umutla…
