Adil AKTAŞ
[email protected]
Bir Aydınlatma Rüyası:17 Nisan Ve Köy Enstitüleri
17 Nisan 2025 18:24Bir Aydınlanma Rüyası: 17 Nisan ve Köy Enstitüleri
Türkiye'nin eğitim tarihinde 17 Nisan 1940, sıradan bir tarih değildir. Bu toprakların vicdanı olan köylünün, emeğin ve bilginin el ele verdiği eşsiz bir kalkınma rüyasının başlangıcıdır. Köy Enstitüleri; savaşlardan yorgun düşmüş, yoksulluğa gömülmüş bir ülkenin kırsalına umut taşıyan, okuma yazmadan öte bir yaşam kültürü sunan, eşsiz bir halk aydınlanması projesiydi. Bu büyük devrimin iki öncüsü vardı: Bir hayal kuran Hasan Âli Yücel ve o hayali Anadolu toprağına sabırla eken İsmail Hakkı Tonguç.
Hasan Âli Yücel, bir kültür adamıydı. Maarif Bakanlığı koltuğunda otururken kafasında yalnızca sayılar, istatistikler yoktu; halkın cehaletle olan mücadelesinde nasıl ışık olunabileceğini düşünen bir idealistti. Dünya klasiklerini Türkçeye kazandıran, şiire ve felsefeye tutkun bir aydındı. Ancak onu farklı kılan, şehirde doğmuş bir fikri köye taşıma cesaretiydi.
İsmail Hakkı Tonguç ise o fikri alın teriyle yoğurdu. “Köyü köylüyle kalkındırmak” düşüncesini merkeze alarak, eğitimciyi sadece ders anlatan değil; aynı zamanda toprağı eken, marangozluk yapan, sağlıklı yaşamı öğreten bir rehber olarak tanımladı. Öğrenci sadece bilgiyle değil, beceriyle de donanacaktı. Tonguç’un deyimiyle “iş içinde iş için eğitim”di amaç. Enstitülerde kitapla kazma, türküyle cetvel yan yanaydı. Öğrenciler hem öğreniyor hem üretiyorlardı.
1940’tan 1954’e kadar 21 Köy Enstitüsünde yaklaşık 17.000 öğretmen ve sağlık memuru yetiştirildi. Bu insanlar yalnızca birer meslek erbabı değildi; köylerine döndüklerinde birer önder, birer devrimci, birer halk aydını oldular. Anadolu’nun dört bir yanında cehaletle savaşan bu öğretmenler; saz çaldılar, tiyatro yaptılar, ziraat öğrettiler, şiir yazdılar. Onlar “mektepli köylüler”, “aydın köy çocukları” oldular.
Ama bu aydınlanma uzun sürmedi. Aydınlığın her zaman karanlığı tedirgin ettiği gibi, bu model de egemen güçleri rahatsız etti. Köy Enstitüleri, 1954’te kapatıldı. Ancak o tohumlar toprağa bir kere düşmüştü. Bugün Anadolu’da bir okul duvarında yazılı bir şiir, bir köy öğretmeninin yüzündeki inanç, Tonguç’un emanetidir. O ruh yaşıyor.
Tam 85 yıl önce, 17 Nisan 1940’ta, Türkiye’nin yorgun ve yoksul köylerinde bir kıvılcım çakıldı. O kıvılcım kısa sürede bir meşaleye dönüştü. Bu meşalenin adı Köy Enstitüleriydi.
17 Nisan yalnızca bir yıl dönümü değil; bir düşün, bir cesaretin ve halk sevgisinin simgesidir. Hasan Âli Yücel’e, İsmail Hakkı Tonguç’a ve o büyük kuşağa borcumuz büyüktür. Onları yalnızca anmak yetmez; anlamak, izlerinden yürümek gerekir. Çünkü hâlâ o köylerde ışık bekleyen çocuklar var.
Bu topraklarda bir düş kuruldu: “Köylü milletin efendisiyse, ona efendi gibi eğitim verilmeliydi.” İşte bu düşün ardında iki büyük isim vardı: Hasan Âli Yücel ve İsmail Hakkı Tonguç...
Hasan Âli Yücel sadece bir bakan değildi; halkını seven, halkıyla düş kuran bir kültür adamıydı. O düşü gerçekleştirmek için, Anadolu’nun bağrına eğitimi bir tohum gibi eken isimdi.
Ve İsmail Hakkı Tonguç... O, eğitimi şehirlerin duvarlarından çıkarıp köylünün toprağına, yüreğine taşımayı başaran bir öncüydü. Derdi yalnızca okuma yazma öğretmek değildi. Derdi; üretmekti, düşündürmekti, diriltmekti. Enstitülerde bilgiyle toprak, kalemle çapa yan yana yürüdü.
O okullardan çıkan on binlerce öğretmen, yalnızca sınıfın değil, köyün önderi oldular. Elinde kitapla türkü söyleyen, saz çalan, ziraat öğreten, tiyatro yapan öğretmenlerdi onlar. Her biri bir kıvılcım oldu. Her biri bir çocuğun gözünde aydınlıktı.
Ve 1954’te enstitüler kapatıldı. Ama o tohumlar toprağa düşmüştü bir kere. Bugün hâlâ Anadolu’nun bir köy okulunda umutla ders anlatan bir öğretmen varsa, işte o ruh orada yaşıyor demektir.
Hasan Âli Yücel’i, İsmail Hakkı Tonguç’u ve bu büyük eğitim seferberliğinde emek veren tüm eğitim neferlerini başta babam Ali Şahabettin Aktaş ve amcam Mustafa Aktaş olmak üzere saygıyla, minnetle anıyor; onların ışığını geleceğe taşımaya söz veriyorum.
Ve bir ülkenin geleceği, hâlâ bir öğretmenlerdir
Yaşasın halkın öğretmenleri!
Yaşasın Köy Enstitüleri!
ADİL AKTAŞ
17 NİSAN 2025
MALATYA
Yorumlar (0)
Yazarın Diğer Yazıları
MALATYA
29 Ağustos 2025 18:24
BORCUN VAR BANA,HAYAT
28 Haziran 2025 18:24
Halkların Kardeşliği
20 Haziran 2025 18:24
BOMBALARIN GÖLGESİNDE
16 Haziran 2025 18:24
ENKAZIN GÖLGESİNDE FİLİZLENEN UMUT
08 Haziran 2025 18:24
Malatya: İki Yılın Ardından
01 Şubat 2025 18:24
Toz Duman Arasında Umut
28 Ocak 2025 18:24
AFFETMENİN SESSİZLİĞİ
22 Ocak 2025 18:24
BİR DOST YETER BANA
14 Ocak 2025 18:24
Asi Dağların Kuytusunda Bir Mirasın Peşinde
12 Ocak 2025 18:24
Emeğin Onurlu Mücadelesi Ve Hak Arayışı
08 Ocak 2025 18:24
Ortadoğu'da Kanayan Yara Ve İnsanlık Vicdanı
10 Aralık 2024 18:24
Malatya Sofrası
06 Aralık 2024 18:24
Emeğin Değerini Yaşatmak Ve Emekçinin Yanında Durmak: Bir Görev Ve Onur
29 Kasım 2024 18:24
Ağaçların Ruhunu Anlamak
06 Kasım 2024 18:24
DOĞA KATLİAMI
26 Ekim 2024 18:24
BARIŞ İÇİNDE BİR ARADA YAŞAMAK
26 Ekim 2024 18:24
Barış hemen Şimdi
25 Ekim 2024 18:24
Bırakın Çocuklar Yaşasın
22 Ekim 2024 18:24
MALATYA'DA HAZAN
14 Ekim 2024 18:24
HAYATIN İZLERİ
01 Ekim 2024 18:24
ÖZGÜRLÜĞÜN TÜRKÜSÜ
24 Eylul 2024 18:24
Hayatı Sevmek
23 Eylul 2024 18:24
Nemrut İzlenimleri
29 Ağustos 2024 18:24
KIRIK TAŞLARIN ARDINDA
15 Ağustos 2024 18:24
DEPREM SONRASI MALATYA: KAOSUN İÇİNDE YAŞANAN MÜCADELE
26 Temmuz 2024 18:24
**Serap Karlıdağ: Malatya'nın Parlayan yıldızı**
10 Temmuz 2024 18:24
SİVAS MADIMAK YANGINI VE DÜŞÜNDÜRDÜKLERİ
03 Temmuz 2024 18:24
Kaybolan Dengeyi Aramak
30 Haziran 2024 18:24
BİR YOL HİKAYESİ ( KAVRE KAME)
20 Haziran 2024 18:24
Ailenin Sessiz Kahramanları
20 Haziran 2024 18:24
Deprem Realitesi ve Malatya
09 Haziran 2024 18:24
